Kaplica Wielkich Mistrzów

Prywatna kaplica najwyższych dostojników Zakonu, znana tradycyjnie pod wezwaniem św. Katarzyny. Pomieszczenie we wschodniej części Pałacu, z wielobocznym prezbiterium, którego bryła zewnętrzna wysunięta jest znacznie poza linię elewacji Pałacu w przestrzeń dziedzińca. W średniowieczu mieściła się tu kaplica domowa wielkich mistrzów. Dziś wnętrze kryte jest drewnianym stropem deskowym, pochodzącym z okresu restauracji kaplicy w 1922 r. Ślady architektoniczne na ścianach świadczą o istnieniu w średniowieczu sklepień murowanych. W części prezbiterialnej wymurowano mensę ołtarzową. Na ścianach bocznych zachowały się pozostałości malowideł jeszcze z początków XV wieku, z wizerunkami apostołów Piotra i Tomasza. Od komnaty mieszkalnej oddziela kaplicę ściana szachulcowa z otworem drzwiowym. W ścianie południowej szeroka ostrołuczna wnęka stanowi główne wejście do kaplicy z Niskiej Sieni.