Pałac Wielkich Mistrzów

W obrębie zachodniego skrzydła Zamku Średniego znajduje się wyjątkowa budowla – Pałac Wielkich Mistrzów, wzniesiony w końcu XIV wieku, a więc w szczytowym okresie rozwoju państwa zakonnego w Prusach. Jest to najbardziej bogata architektonicznie i wartościowa artystycznie budowla w całym dorobku Zakonu, dorównująca poziomem architektury najlepszym rezydencjom możnowładczym późnośredniowiecznej Europy. Jest to również wybitne dzieło średniowiecznej techniki inżynieryjno-budowlanej. W tej unikatowej budowli, zarówno w oryginalnie ukształtowanych elewacjach, jak i monumentalnie, a zarazem funkcjonalnie rozplanowanych wnętrzach, w pełni wyraziła się potrzeba reprezentacji władców państwa zakonnego.

Wnętrza Pałacu były na ówczesne czasy luksusowo wyposażone w instalacje grzewcze i sanitarne, dostarczające maksimum wygód jak na okres późnego średniowiecza. Północna i wschodnia część głównego piętra Pałacu przeznaczona była na prywatne pomieszczenia Wielkiego Mistrza i jego kompana, to jest jego garderobę, sypialnię, toaletę, a także inne wnętrza o charakterze mieszkalnym. W sąsiedztwie komnat mieszkalnych powstała prywatna kaplica wielkich mistrzów (być może pod wezwaniem świętej Katarzyny) o prezbiterium wysuniętym nieco z bryły Pałacu na płaszczyznę dziedzińca Zamku Średniego.