Refektarz Konwentu

Drugie z najbardziej reprezentacyjnych wnętrz drugiego piętra głównego domu konwentualnego. Podłużna sala refektarza, czyli jadalni, kryta jest prostym sklepieniem krzyżowo-żebrowym wspartym na siedmiu smukłych filarach. Pierwotne sklepienie przepadło w trakcie przebudowy pruskiej na magazyn wojskowy, obecne jest dziełem rekonstrukcji dokonanej w końcu XIX wieku przez Konrada Steinbrechta. Każdy z trzonów filarów wykonany jest z innego gatunku granitu, sprowadzonego z kamieniołomów śląskich. Podobnie jak w izbie konwentu, w refektarzu zainstalowano kominek z fryzem, na którym wyrzeźbione są sceny z walk rycerskich.

W pierwszej fazie budowy Zamku Wysokiego, gdy nie było jeszcze skrzydła wschodniego, mieściły się tu magazyny gospodarcze. Ich przeniesienie do nowo zbudowanego skrzydła po stronie wschodniej stworzyło miejsce w skrzydle południowym, wykorzystane na większy, niż pierwotnie planowano, refektarz. Powstał tu zespół dwóch wspaniałych wnętrz: długiej jadalni konwentu, nakrytej sklepieniem krzyżowo-żebrowym, wspartym na siedmiu filarach oraz izby odpoczynku poobiedniego.

Kwestie dotyczące jedzenia w średniowieczu, jak większość różnych spraw dotyczących dnia codziennego krzyżaków, znamy z zapisów w Regule Zakonu Najświętszej Marii Panny. Zgodnie z zawartymi w niej zaleceniami konwent malborski zbierał się na posiłek dwukrotnie w ciągu dnia: przed południem na prandium, czyli śniadanie i wieczorem na cenę po odprawieniu nieszporów, czyli na wieczerzę. W dni postne, które przypadały niemal w połowie wszystkich dni w roku, wieczerzę zastępowano postną przekąską. Posiłek codzienny składał się z dwóch dań, postny zaś tylko z jednego.