Sala Królewiecka

W średniowieczu istniały w tym miejscu dwa podłużne pomieszczenia, każde oświetlone jednym oknem – wymieniane w krzyżackich księgach rachunkowych: izba i izdebka mistrza.

Ostatnie badania wykazały, że wnętrza były dekorowane malowidłami ściennymi w postaci wici roślinnej – fragment tej dawnej dekoracji zachowano w odkrywce na południowej ścianie sali. W pierwszej połowie XIX wieku, w trakcie restauracji zamku, zwanej dziś romantyczną, istniejące tu wnętrza zostały przebudowane na – podobne do sąsiednich refektarzy – jedno kwadratowe wnętrze o sklepieniu wspartym na centralnym filarze. Dekoracje malarskie na polach tarczowych wykonał gdański artysta Michael Carl Gregorovius. Przy ścianie wschodniej postawiono kominek. Prace restauratorskie dofinansowały władze miasta Królewca, stąd nazwa sali. W trakcie drugiej restauracji zamku u schyłku XIX i na początku XX wieku ściany otrzymały ugrowy kolor ścian. Po II wojnie światowej całość zamalowano na biało. Podczas prac konserwatorskich w latach 90. XX stulecia przywrócono wystrój sali z czasów restauracji romantycznej, z zielonymi ścianami i wiciami Gregoroviusa w polach tarczowych. Ciekawostką jest fakt, iż filar dźwigający sklepienie – zarówno jego granitowy trzon, jak i wapienna baza oraz kapitel – zostały zestawione z gotyckich elementów znalezionych na terenie zamku podczas prac restauracyjnych. Obecne wyposażenie tworzy garnitur mebli neogotyckich z 1834 roku i graficzne portrety osób związanych z ówczesnymi pracami na zamku.